Een stophandje is een oproep tot respect voor eigen werk.
“Juf, mijn huis is kapot en ik ging er vandaag aan verder werken!”
“Wie heeft mijn puzzel verder afgewerkt? Ik kan dat al alleen hoor!”
“Waar is het legomannetje? Ik legde die gisteren in zijn bedje …”
“Het bolletje van de i uit mijn naam die ik boetseerde is weg.”
“Iemand legde een blad papier op de staart van mijn hond die nog aan het drogen was … nu plakt alles aan elkaar!”
Dagelijkse probleempjes in de klas: een kleuter creëert iets, start iets op en vindt later zijn/haar werk niet, aangepast, kapot of afgewerkt terug.
Ieder kind heeft binnen de klaswerking en -ruimte recht op een eigen veilig plekje dat ook in de tijd een stukje te respecteren eigendom afdwingt bij andere kleuters.
Oplossing: een stophandje!
De kinderen omtrekken bij het begin van het schooljaar twee keer hun eigen hand, versieren het, knippen het uit, tekenen hun naam erop en de leraar lamineert het voor veelvuldig gebruik. Alle handen zitten samen in een verzameldoosje dat toegankelijk wordt opgesteld.
Als kleuters behoefte hebben om iets waar ze mee bezig waren voor later te bewaren dan leggen ze hun stophandje erop waarmee ze aangeven: Dit is nu van mij, toon respect, niet aanraken of stuk maken a.u.b.!
Soms zijn er wel eens kinderen die meer dan één projectje lopen hebben … zij gebruikten dan ook wel eens hun naamkaartje om aan te geven dat dit ‘respect’ verdiende. Eerst vragen, dan pas aanraken!
Kleuterklassen 